Od Deynary C.D. od Cassidy

Wywróciłam oczami. Tak, tak. Ludzie pytali cały czas dlaczego odeszłam, dlaczego nic nikomu nie powiedziałam.. Same wyrzuty. Nie wiem jednak, czy nie było to wygodniejsze niż pytanie, które właśnie zadał Cassidy.
-Myślałyśmy, że brat został porwany, dlatego chciałyśmy go odbić, nie angażując w to watahy. Błąd. Z początku naprawdę obrywał baty, ale potem przekonał się do swoich porywaczy, uwierzył w ich prawdy – relacjonowałam szybko. – Tak naprawdę nie ma tu winnych – wzruszyłam ramionami.- Zari i Zeke, gdy podróżowali, wtargnęli przypadkowo na ich teren, dlatego bratu się oberwało, a siostra uciekła. Potem zaś my dwie znów tam wparowałyśmy bez zaproszenia i zrobiłyśmy jatkę. Tak, to był mój pomysł- dodałam takim tonem, jakby Cassy zmuszała mnie do przyznania się. A nie zmuszała. Słuchała tylko z uwagą. – Zari pokonali strażnicy, Zeke zginął przypadkowo. Nie myśl, że uciekłam! Po prostu dostałam w głowę i chyba o mnie zapomnieli… Potem po prostu zawróciłam-zakończyłam.
-Jesteś bezduszna – rzuciła Cassy, ale w jej oczy błyskały zabawnie. Wiedziała. Wiedziała, że nigdy nie czułam żadnej więzi z rodziną, że nigdy za nimi nie tęskniłam. Poszłam z siostrą bo tak trzeba, choć nie miałam ochoty, a że była dla mnie obcą osobą- jej śmierć mnie nie dotknęła. No, dobra. Jedna marna duszyczka. Każdy kiedyś umrze. Nie potrafiłam po niej płakać, choć może powinnam. Trudno.
Za to serce mi pękało, gdy patrzyłam na Cassy.
-Koniec bredzenia! – zarządziła energicznie. – Wychodzimy w tej chwili! Najlepiej do medyka.
Uniosła kpiąco brwi. Tak, medyk jej się nie podobał. Ale mi tak.

<Cassy?>