Od Himitsu Tenshi`ego - "Ostatnia proźba i gorzkie łzy"

Przyglądałem się ojcu konającemu na legowisku. Avalon kręciła się niespokojnie po grocie, gubiąc po drodze płatki kwiatów zebranych na pogrzeb, dobrze wiedziała, że to nadejdzie. Uśmiechałem się pod nosem zakrywając się pod kapturem czarnej peleryny. Pysk mojej matki zanikał pod pasmami białych włosów, które nasączone były jej ostatnio wylanymi łzami. Słyszałem ciche łganie, wydawała je moja pogrążona w żałobie rodzicielka. Doszły mnie ciche, niezrozumiałe szepty, to Shiro starał się mnie zwabić do siebie. Zeskoczyłem z kamiennego posłania i wolnym krokiem zbliżyłem się do ojca.
- Himitsu, czy mógłbyś spełnić moje ostatnie życzenie? - spytał, a z jego pyska wyciekła strużka czarnej krwi.
- Niech i tak będzie, nie jestem bezduszny. - odparłem nieczule zbliżając się nieco do taty.
- Po mojej śmierci wyrusz w wyprawę, odnajdź Watahę Życia. Znajdź Alfę, Kasumi i poinformuj ją, że mogą być spokojni, nigdy więcej ani Respire, ani żaden strażnik nigdy nie zbliży się do ich terenów i nie waży się zaatakować. - wypowiedział, a zaraz po tych słowach padł martwy.
Moja matka nakryła zwłoki ojca czarnym jedwabiem i ułożyła na środku biały krzyż. Zapaliła wokoło kilka świeczek i poniesiona emocjami wybuchła płaczem. Westchnąłem, jednym ruchem chwyciłem skórzaną torbę i bez pożegnania ruszyłem w wyznaczone przez ojca miejsce. Czułem ból na sercu, Shiro poświęcił dla nas swoje życia, a i tak w każdym miejscu był tępiony. Nie żebym jakoś się tym przejmował, sam zgotował sobie taki los, a nie musiał. Mijały dnie i noce, przeszedłem setki watah i pustych rozległych terenów. Po dość długiej drodze znalazłem się w cienistym lesie, zniknąłem pod pokrywą liściastych koron. Zapłonąłem rozświetlając sobie dalszą drogę, ciepłe płomienie ogrzały moje zziębnięte ciało. W oddali, zza drzewa wyłoniła się niska brązowo-czarna wadera w towarzystwie blond basiora z czarnymi i brązowymi znaczeniami. Niepewnym krokiem ruszyłem w jej stronę. Dopóki nie zbliżyłem się do wilków na metr ci mnie nawet nie dostrzegli.
- Sorry, wiecie może gdzie znajdę watahę... - urwałem zanurzając łapę w kieszeni peleryny w poszukiwaniu skrawka pergaminu. - ...życia.
- Tak, właśnie znajdujesz się na jej terenach, a tak się składa, że jestem Alfą. - wystąpiła przed samca.
- Czyli mam przyjemność z niejaką... Kasumi...? - znów skorzystałem z mojej niezawodnej "ściągi".
- Dokładnie, mogę wiedzieć co cię sprowadza? - tym razem odezwał się towarzysz Alfy.
- Przybyłem tu w celu przekazania ważnej wiadomości. - odrzekłem kierując spojrzenie na waderę. - Jednak wyjawiona miała zostać jedynie samicy imieniem Kasumi. - dodałem szybko.
Wilki wymieniły niespokojne, lecz zarazem ciekawe spojrzenia. Widać było po basiorze, że coś ciągnie go do poznania ważnej wiadomości.
- James, mógłbyś na chwilę odejść? - zwróciła się do jak sądzę brata.
- Jasne, czekam przy granicach. - skinął głową i w jednej chwili zniknął z mojego pola widzenia.
Wzrok Kasumi zastygnął na chwilę w miejscu, w którym zniknął jak sądzę James. Po chwili jednak wadera oprzytomniała i zwróciła się do mnie.
- Więc? Co to za nie cierpiące zwłoki wieści? - spytała przygotowana na wszystko, tak przynajmniej sądzić można było po tonie jej głosu.
- Shiro przekazuje, że wataha jest bezpieczna. Już ani Król Respire ani strażnicy nie zagrażają tutejszym wilkom. Alarm odwołany, wszyscy mogą już bez strachu przechadzać się po rozległych terenach tego miejsca. - ogłosiłem i szybko z powrotem nałożyłem kaptur.
- Wspaniałe wiadomości, gdzie teraz przebywa Shiro? - zadała dość kołujące mnie pytanie.
- Otóż zapomniałem dodać, że były to jego ostanie słowa. Shiro, czyli mój ojciec nie żyję. Oddał honor i życie, aby zapewnić watasze bezpieczeństwo, ale tak najbardziej bał się o ciebie. - mruknąłem poruszony wspomnieniem o tacie, jednak nie pomyślałem nawet o uronieniu łzy, czy załkaniu. - Do końca mówił tylko o tobie, Kasumi.

<Kasumi?>

[P.S. Sorry, że takie nieco smutne, ale nie mogłam tego uniknąć... ;_;]