Od Io

Zgodnie z tradycjami w mojej rodzinie skończyłam trzy lata i miałam wyruszyć w drogę. Miałam szukać jakiejś watahy. Nie wiem, po co mi to. Sama dobrze bym sobie radziła. No, ale cóż… tradycja to tradycja. Moja matka w taki sposób znalazła tatę, babcia dziadka itd. Mi to do szczęścia nie jest potrzebne. Nie zamierzam się jeszcze chajtać przez baaaardzo dłuuugi czas. Niektóre wilczyce (tak, moja matka też) to idą do watahy tylko w tym celu. Ja jak już będę musiała to zamierzam mieć z nikim bliższych stosunków niż przyjaciel/przyjaciółka. A więc wracając do chwili obecnej. Szłam sobie po jakimś lesie. Nie koniecznie wiem, jakim. Towarzyszyła mi moja najukochańsza Mela. To typowa szynszyla nic ją nie odróżnia od innych. Była cała biała z szarym pyszczkiem. Spotkałam ją jak byłam malutka. Nie pamiętam zbytnio, co się wtedy stało, gdzie i czemu. Spędzałyśmy ze sobą sporo czasu. Praktycznie zawsze była przy mnie. Nagle zza drzewa wyjrzał jakiś wilk. Przestraszyłam się i podleciałam do góry.
-Spokojnie, spokojnie. Kim jesteś? – Powiedział owy wilk.
-Io.
-Co tu robisz?
-Oddycham. –Wiem to było chamskie, ale już tak mam, że nie potrafię być miła.
-A dokładniej?
-Nie wiem. Chodzę bez celu.
-Jesteś szpiegiem?!
-Na boga! Nie! Nawet watahy nie mam to jak mogłabym być szpiegiem?
-Nie masz watahy… -Mruknął – Jak chcesz to możesz dołączyć do tej, w której jestem. Chodź zaprowadzę Cię do Alfy.

(Ktoś?)